Als BABS vragen mensen mij regelmatig: wat is nou het gekste wat je ooit hebt meegemaakt? Nou, antwoord ik dan doorgaans…heb je een paar dagen? Want dat varieert van een door het bruidspaar persoonlijk geformuleerd ja-woord waar het gezelschap het schaamrood van op de kaken van krijgt, tot en met een ongeïnteresseerde, bijna slapende bruidegom in de trouwzaal.

Als BABS trouw ik graag op een unieke manier bruidsparen, wetende ook dat ieder paar uniek is (ja dúh). Wat echter ver van mijn eigen bedje staat, is het feit dat veel meisjes toch van kleins af aan al dromen over hun trouwdag. Ze dromen van het perfecte weer, de perfecte bruidstaart en de perfecte band voor op de bruiloft. Maar vooral dromen ze van de perfecte trouwjurk.

Voor het passen van die perfecte trouwjurk wordt vaak ernstig geleden. Veel bruidjes in spe doen er namelijk alles aan om op hun trouwdag te verschijnen met een wespentaille.
In Amerika heeft men er zelfs een eet-stoornis achtige naam aan gegeven, namelijk Bridorexia (of vrij vertaald bruidorexia). Uit een enquête blijkt dat vier op de tien vrouwen ongeveer 6 maanden voor de grote dag begin te diëten. En ook mannen ontsnappen er niet aan. Om de perfecte contouren in hun trouwkostuum te krijgen, gaat ook ongeveer één op de vijf bruidegommen op dieet.

Helaas blijkt al die moeite vaak voor niks te zijn (sorry voor diegenen die nu serieus aan het diëten zijn).
Bij één op drie zijn de verloren kilo’s namelijk al terug na de huwelijksreis. Bij het zien van de trouwfoto’s jaren later, vragen je kinderen dan: mam, wie is eigenlijk die mevrouw in die trouwjurk. Heel jammer…

Eén bruid ging nóg verder zelfs. Toen ik haar en haar aanstaande ontving in de hal van het gemeentehuis, stond zij zwaar te hijgen. Ik bedacht me dat deze bruid wel heel nerveus moest zijn. Het gezelschap vertrok als eerste naar boven om alvast plaats te nemen voor de entree van het bruidspaar.

Voordat ik samen met het bruidspaar de stadhuistrappen besteeg, vroeg ik haar toch maar even voor de zekerheid of alles wel in orde was (tenslotte doet een bruid die flauwvalt het doorgaans redelijk slecht op trouwfoto’s). Als een vis naar adem happend antwoordde zij: eigenlijk niet, mijn korset zit zo strak dat ik bijna geen adem krijg...
De bruid in kwestie heb ik ter plekke een vergaderzaal ingetrokken om de veters van haar korset losser te halen.
Ik bedoel maar dames… het in volle bewustzijn bijwonen van je eigen huwelijksvoltrekking is toch belangrijker dan een wespentaille?!

Natuurlijk kan ik nog pagina’s vol schrijven over gekke situaties met bruidsparen en herrie in de trouwzaal. Maar de boodschap van dit verhaal luidt: dames, neem jezelf en je bruidsjurk niet zo nauw! Het is fijn als alle hoofden zich verdraaien voor jouw bruidstenue, maar nog fijner is het om te vergeten wie je dacht te zijn en te accepteren wie je echt bent!